Om te ontdekken of lijsttrekkers hun betoog uit het hoofd hebben geleerd of een spontaan antwoord geven is o.m. af te lezen aan het knipperen van de ogen. Zodra men actief is in de discussie of nadenkt over wat we willen gaan zeggen knipperen de ogen onophoudelijk. Dit komt doordat de hersenen informatie moet verwerken en vertalen naar woorden. Op dit proces reageren de ogen .

Het knipperen van de ogen geeft aan dat we actief woorden formuleren in het hoofd. Het tegenovergestelde (niet meer knipperen van de ogen) duidt op een ander cognitief proces: we halen de informatie die we in gedachte hebben voor ogen en sommen deze geconcentreerd op waarbij de ogen weinig of helemaal niet (meer) knipperen.

Bij een kind kun je dit fenomeen vaak waarnemen zodra het wegdroomt in de ‘eigen wereld’.

Het is voor de meeste mensen moeilijk om geloofwaardig over te komen als je niet gelooft in je eigen woorden. Anders gezegd: als je niet zegt wat je denkt reageert het lichaam deze tegenstrijdigheid door dit op de één of andere manier te uiten. Bijvoorbeeld door een hand te verbergen, een opgetrokken schouder of andere (micro-)beweging, maar in feite is dit spanning. Het lichaam doet niets zonder reden.

We gaan er vanuit dat de lijsttrekkers de kiezers willen aanspreken en gecoacht zijn om zo goed mogelijk voor de dag te komen. Inmiddels hebben de heren ongetwijfeld begrepen dat het onder de knie hebben van een ‘open’ lichaamshouding hierbij een grote rol speelt.